Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie

Ze smutkiem, ale też z wiarą i nadzieją w zmartwychwstanie i życie wieczne, informujemy, że 20 maja 2024 r. Pan wezwał do siebie naszego Współbrata, śp. ks. Janusza Mękarskiego SChr (l.90), rezydenta w parafii NSPJ w Szczecinie i kapelana Stowarzyszenia Katyń w Szczecinie.

Pogrzeb odbędzie się w czwartek 23 maja 2024 roku.
Uroczystości rozpoczną się modlitwą różańcową o 11.30 w Sanktuarium NSPJ.

O godz. 12.00 Msza Święta pogrzebowa, po której odprowadzimy ciało śp. ks. Janusza na miejsce oczekiwania na zmartwychwstanie w kwaterze chrystusowców na cmentarzu centralnym w Szczecinie.

Polecajmy Zmarłego Bożemu Miłosierdziu.
Requiescat in pace...

***

Ks. Janusz Antoni Mękarski, syn Włodzimierza i Anny z domu Wacek, urodził się 6 października 1934 r. w Omelanach na Wołyniu (gmina Diatkiewicze, powiat rówieński). Został ochrzczony w kościele parafialnym Narodzenia NMP i Świętego Antoniego Padewskiego w dzień Bożego Narodzenia AD 1934 (obecnie, od zakończenia II wojny światowej będącemu salą muzyki kameralnej i organowej, i w którym w czerwcu 2023 r. pozwolono po latach jednorazowo celebrować Eucharystię). Działania wojenne, zbrodnicza działalność UPA na Wołyniu i powojenne zmiany granic spowodowały, że młody Janusz wraz z mamą i bratem (tato, oficer Wojska Polskiego, został rozstrzelany przez NKWD w lesie katyńskim) znalazł się w Trzebiatowie na Pomorzu Zachodnim. Tam poznał chrystusowców – pionierów powojennego duszpasterstwa na tych ziemiach i w trzebiatowskim kościele mariackim rozpoczął posługę ministranta, służąc do Mszy chrystusowcom, ks. Kazimierzowi Rudawskiemu i ks. Tadeuszowi Długopolskiemu.

We wrześniu 1949 r. zgłosił się do Niższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców w Ziębicach, w którym podjął naukę w zakresie szkoły średniej. We wrześniu 1951 r. w Bydgoszczy rozpoczął kanoniczny nowicjat zakonny. Rok później, 8 września 1952 r., w Bydgoszczy złożył pierwsze śluby zakonne, które ponawiał, kontynuując edukację w Niższym i podejmując studia w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego. 8 września 1956 r. w Poznaniu złożył profesję wieczystą. W okresie formacji seminaryjnej został włączony do stanu duchownego przez obrzęd tonsury oraz przyjął niższe i wyższe święceń. Święcenia kapłańskie przyjął 4 czerwca 1960 r. z rąk abpa Antoniego Baraniaka SDB.

Po święceniach i prymicjach przez rok posługiwał w ramach tzw. Tirocinium w poznańskiej Farze, przez kolejny, od września 1961 r. do czerwca 1962 r. był ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym w Świdnicy. Potem przez kilka lat, do 1969 r., posługiwał jako wikariusz w parafiach Towarzystwa na Pomorzu Zachodnim – w Goleniowie (parafia św. Jerzego), Szczecinie (parafia św. Jana Chrzciciela), Gryficach (parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa). W latach 1969-1970 był wikariuszem w parafii Wniebowzięcia NMP we Władysławowie. Od 1970 r. został zaangażowany w duszpasterstwo przy kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Ziębicach, stając się od 1972 r. pierwszym proboszczem utworzonej wówczas samodzielnej parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Po dwóch latach, w 1974 r., zwolniono go z obowiązków proboszczowskich i przeniesiono do Grupy Misyjnej Towarzystwa, gdzie posługiwał do 1978 r. W końcu sierpnia 1978 r. został mianowany proboszczem parafii pw. Świętego Ducha w Szczecinie Zdrojach i przełożonym tamtejszej placówki zgromadzenia. Był to czas rozrastania się tego szczecińskiego osiedla, powstawały wówczas bloki i wieżowce z tzw. wielkiej płyty, zatem jednym z zadań nowego proboszcza było zintegrowanie przybywających nowych mieszkańców osiedla z tym, którzy zamieszkiwali Zdroje od czasu zakończenia II wojny światowej. Za jego czasów proboszczowania w zdrojowskiej parafii dokończono odbudowy zabytkowego kościoła pw. św. Stanisława, biskupa i męczennika w sąsiednim Klęskowie i została tam utworzona w 1981 r. kolejna parafia. Po 9 latach posługi w Szczecinie Zdrojach został przeniesiony do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie, gdzie podjął obowiązki wikariuszowskie, natomiast w lipcu 1992 r. został ustanowiony proboszczem w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Szczecinie Żydowcach, w której spędził kolejne 9 lat. W 2001 r. powrócił do Szczecina Zdrojów w charakterze rezydenta, pomagając w duszpasterstwie do 2014 r., szczególnie w konfesjonale i biurze parafialnym. Przez rok, w latach 2003-2004, przebywał w Stanach Zjednoczonych, służąc pomocą duszpasterską w tamtejszych większych ośrodkach duszpasterskich, zwłaszcza przy sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Lombard, IL. Ostatnie dziesięć lat kapłaństwa i życia spędził ponownie w parafii przy sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie.

Przez wiele lat angażował się w stowarzyszeniach, których celem było upamiętnienie zbrodni katyńskiej i rzezi na Wołyniu: m.in. jego wspomnienia znalazły się w opracowaniach książkowych na ten temat: Słowa tęsknoty: zachowane listy jeńców Kozielska, Ostaszkowa i Starobielska, oprac. E. Gruner-Żarnoch, M. D. Wołągiewicz, Szczecin 1996; Ocaleni z ludobójstwa. Wspomnienia Polaków z Wołynia, oprac. J. Karbarz-Wilińska, B. Januszewski, Gdańsk-Warszawa 2023. Był kapelanem rodzin katyńskich i szczecińskiego oddziału Stowarzyszenia «Katyń». Dnia 13 kwietnia 2023 r. przez Prezydenta RP został uhonorowany odznaczeniem, «Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości». W poniedziałek 20 maja 2024 r., w święto NMP Matki Kościoła, Pan Życia i Śmierci wezwał go do siebie.